نُهم

توی خانه، همیشه روزه‌دارها محترم‌اند. حتا وقتی روزهٔ قضا گرفته باشیم. فرقی نمی‌کند. همه، حولُ ولا دارند به روزه‌دار خوش بگذرد. هروقت بخوابد، تلوزیون خاموش می‌شود و گوشی‌ها بی‌صدا. شام را او انتخاب می‌کند. برای کنار پنیرش، اگر مغز گردو تمام شده باشد، جور می‌کنند. نبات‌زعفران می‌خرند برای کنار آب‌جوشش.

همه انگار مهمان داریم؛ یک جور دیگری می‌شویم. به روزه‌دار راه‌به‌راه لبخند می‌زنیم. هی می‌گوییم نمی‌خواهی استراحتی کنی تا اذان؟ مادر اگر خانه باشد، موقع ناهار غذای بودار نمی‌پزد که مبادا روزه‌دار اجرش کم شود. 

توی خانه وقتی یکی روزه می گیرد، انگار همه روزه ایم. همه منتظر افطاریم. می خواهیم اول از همه بگوییم قبول باشد! همه حاجت ها را جمع می کنیم ببریم پیش همین امام زادۀ خانگی. می خواهیم اول از همه بگوییم التماس دعا!

چقدر دلمان برای ماهِ روزه تنگ شده. وقتی کسی توی خانه روزه می‌گیرد، انگار دلمان می‌خواهد دسته‌جمعی برویم دورِ سفرهٔ افطارش و نگاهش کنیم. نگاهش کنیم و بگوییم خدا خیرت بده که بعد این چند ماه، دوباره برایمان رمضانْ آوردی! بعد همه حسرت می‌خوریم که چرا سحر، با او بیدار نشدیم و سحری نخوریدم. همه،  هوای دعای سحر کرده‌ایم.

دست خودمان نیست. دلمان برای روزهای پاک، تنگ شده.

‌

* امام صادق علیه السلام:

 الشِّتاءُ رَبِیعُ المُؤمِنِ، یَطُولُ فیهِ لَیلُهُ فَیَستَعِینُ بهِ على قِیامِهِ، و یَقصُرُ فیهِ نَهارُهُ فَیَستَعِینُ بهِ على صِیامِهِ .

زمستان، بهار مؤمن است؛ چون شب‌هایش طولانى است و براى عبادتِ نیمه‌شب از آن کمک مى‌گیرد و روزهایش کوتاه است و براى روزه گرفتن از آن مدد مى‌جوید.

#روزهٔ_زمستانی